Η Νάτα είχε συνηθίσει για μεγάλο διάστημα στις μεγάλες περιόδους χωρίς τον Κρις, αλλά αυτή τη φορά ένιωθε διαφορετικά. Ήταν σαν να είχε αλλάξει κάτι μέσα της σε βάθος, κάτι που δεν μπορούσε να εκφράσει με λόγια. Στην αρχή ήταν απλώς μια αμυδρή αίσθηση, σαν ένα απαλό ψιθύρισμα μέσα της, αλλά όσο περνούσε ο χρόνος, τόσο πιο καθαρά γινόταν. Η Νάτα κουβαλούσε ένα μυστικό, κάτι που δεν μπορούσε να μοιραστεί ακόμα, αλλά ήξερε ότι αυτό θα άλλαζε τα πάντα.
Ο Κρις έλειπε συχνά λόγω των ταξιδιών του, αλλά αυτή τη φορά η επιστροφή του ήταν πιο αναμενόμενη από ποτέ. Κατά τη διάρκεια των εβδομάδων που πέρασαν, η Νάτα άρχισε να αισθάνεται ότι κάτι ήταν διαφορετικό. Όχι μόνο η ίδια, αλλά και τα παιδιά άρχισαν να αναρωτιούνται τι ήταν αυτό που είχε αλλάξει.
Ήταν πολύ μικρά για να καταλάβουν πραγματικά, αλλά ήταν σαν να παρατηρούσαν ότι η μητέρα τους κουβαλούσε κάτι μεγάλο. Παρά όλα αυτά, η Νάτα επέλεξε να σιωπήσει. Ήταν μια έκπληξη που ήθελε να κρατήσει για τον εαυτό της μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Ήταν δύσκολο για εκείνη να αποφασίσει πότε να το πει στον Κρις. Στην αρχή είχε σκεφτεί να του αποκαλύψει την εγκυμοσύνη αμέσως μόλις το ανακάλυψε, αλλά ποτέ δεν ένιωσε ότι ήταν η σωστή στιγμή. Τι θα γινόταν αν ήταν υπερβολικό για εκείνον, αναρωτήθηκε.
Ένα βιντεοκλήμα θα ήταν πιο εύκολο, αλλά η Νάτα επέλεξε να περιμένει. Πέντε μήνες είχαν περάσει και τώρα, στις 23 Ιουνίου, όταν ο ήλιος του καλοκαιριού έλαμπε πάνω από το Σαν Ντιέγκο, θα ερχόταν η μέρα που ο Κρις επέστρεφε σπίτι.
Όταν ο Κρις είδε τα παιδιά να τρέχουν προς το μέρος του, ήταν σαν να βρισκόταν σε μια ταινία. Τα πρόσωπά τους ήταν φωτισμένα από καθαρή χαρά, τα γέλια τους γέμιζαν τον αέρα καθώς τον αγκάλιαζαν και δεν ήθελαν να τον αφήσουν. Αλλά αυτό που δεν ήξερε ο Κρις ήταν ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή κάτι ακόμα μεγαλύτερου.
Η Νάτα στεκόταν λίγα βήματα πίσω από τα παιδιά και περίμενε υπομονετικά. Ένα μικρό χαμόγελο διαγράφηκε στα χείλη της, και τα μάτια της έλαμπαν από μυστικά.
Όταν ο Κρις πλησίασε και είδε τη Νάτα με τα παιδιά γύρω της, παρατήρησε μια μεγάλη πινακίδα που κρατούσαν τα παιδιά με την επιγραφή: «Καλώς ήρθες σπίτι, μπαμπά!» Χαμογέλασε και τους αγκάλιασε, αλλά όταν είδε τη Νάτα να προχωρά και να απομακρύνει την πινακίδα, κατάλαβε ξαφνικά ότι υπήρχε κάτι παραπάνω.
Στη μπλούζα της ήταν γραμμένο με μεγάλα γράμματα: «Είμαι έγκυος!» Για μια στιγμή ο Κρις δεν ήξερε τι να πει. Στάθηκε εκεί, τα δάκρυα κινδύνευαν να κυλήσουν, και άγγιξε προσεκτικά την κοιλιά της, σαν να ήθελε να βεβαιωθεί ότι ήταν πραγματικό.
«Είναι αλήθεια;» ψιθύρισε, σχεδόν χαμένος από την έκπληξη. Η Νάτα κούνησε το κεφάλι και χαμογέλασε, ένα χαμόγελο που έλεγε περισσότερα από χίλιες λέξεις. Ο Κρις δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ήταν περισσότερα από ό,τι είχε ονειρευτεί.
Ήταν μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ζωής του. Αυτή η μέρα θα ήταν για πάντα μια μέρα που θα θυμόταν, όχι μόνο γιατί γύρισε σπίτι, αλλά γιατί γύρισε σε έναν εντελώς νέο κόσμο. Έναν κόσμο γεμάτο αγάπη, προσμονή και χαρά.
Αυτή η μέρα, που ήδη ήταν γεμάτη από ζεστασιά και γέλια, θα ήταν για πάντα ένα σύμβολο για το νέο κεφάλαιο που μόλις είχε αρχίσει για όλη την οικογένεια.