Αξιοποιώντας μια βολική στιγμή όταν υπήρχαν λίγοι άνθρωποι στο ακροατήριο, ο Ιγκόρ πλησίασε τον φίλο και τον συμμαθητή του Πάσκα. Πλησιάζοντάς τον, βυθίστηκε στην επόμενη καρέκλα, παρατηρώντας ότι φαινόταν καταθλιπτικός και μακρινός. “Πασά, τι συμβαίνει; Ο Ιγκόρ ρώτησε με ειλικρινή ενθουσιασμό, ρίχνοντας μια ματιά στον φίλο του.
Ο τύπος βοήθησε την άρρωστη γιαγιά να φτάσει στο σπίτι! Όταν άνοιξε η πόρτα, έγινε χλωμός…
“Είναι σαν να μην είσαι ο εαυτός σου, σαν να είσαι σε μια άλλη πραγματικότητα. Συνέβη κάτι; Ο Πάβελ κοίταξε αργά τον Ιγκόρ, αλλά τα μάτια του δεν είχαν πλέον τη συνηθισμένη ζωντάνια και χαρούμενη λάμψη που ήταν πάντα παρούσα. Υπήρχε μια θαμπή πικρία στη φωνή του.
“Απλά οικογενειακά προβλήματα”, είπε έντονα. “Αποδείχθηκε ότι ο πατέρας μου μου έκρυβε την αλήθεια για πολλά χρόνια. Μπορείτε να φανταστείτε πώς είναι να μάθετε μετά από τόσα χρόνια; Θεέ μου, δεν το πιστεύω! Ο Ιγκόρ, αισθανόμενος τη βαρύτητα της στιγμής, άφησε αργά το σακίδιο του στην άκρη και στράφηκε στον Πάβελ, σαν να προσπαθούσε να νιώσει τον πόνο του.
Μετά από λίγο δισταγμό, μίλησε πιο ήρεμα. “Ξέρεις, πας, μην βιάζεσαι να κρίνεις τον πατέρα σου. Ίσως είχε καλούς λόγους για να το κάνει.
Οι ζωές μας δεν είναι πάντα ασπρόμαυρες και μερικές φορές οι γονείς λαμβάνουν αποφάσεις που μας φαίνονται λανθασμένες, αλλά το κάνουν με τις καλύτερες προθέσεις. Ίσως προσπαθούσε να σε προστατέψει. Δεν συγχωρώ τις πράξεις του, αλλά πριν κρίνω, είναι καλύτερα να καταλάβω γιατί επέλεξε αυτό το μονοπάτι.
Προσπαθήστε να μάθετε ολόκληρη την ιστορία, να κατανοήσετε τα κίνητρα και στη συνέχεια να αποφασίσετε πώς να αντιμετωπίσετε αυτό που συνέβη”. Ο Πάσκα έβγαλε προσεκτικά από την τσέπη του μια φωτογραφία παιδικής ηλικίας που φορούσε στο χρόνο, στην οποία ο πατέρας του, τότε ακόμα νέος και γεμάτος ενέργεια, τον συνόδευσε περήφανα στην πρώτη τάξη. Το βλέμμα του, βυθισμένο στις αναμνήσεις, σταδιακά εξασθενούσε, αντανακλώντας τις καταπιεστικές σκέψεις.