Φαινόταν ότι αυτή η απαισιόδοξη παρουσίαση δεν θα είχε ποτέ τέλος. Τέτοιες επαγγελματικές εκδηλώσεις η Βέρα τις επισκεπτόταν πολύ συχνά, τις ήξερε σχεδόν απ’ έξω και τις μισούσε με όλη της την ψυχή. Αλλά επειδή αισθανόταν την ευθύνη για την κοινή υπόθεση και για την εταιρεία της, έπρεπε να μείνει εκεί, κρατώντας την ψυχραιμία της.
Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, ήταν καθήκον του γενικού διευθυντή. Έτσι η νεαρή γυναίκα κρατούσε τη στάση της ευθεία, παρακολουθούσε τις κινήσεις της και το πρόσωπό της δεν πρόδιδε την ανυπομονησία της. Μόνο το στυλό που περιστρεφόταν συνεχώς στα δάχτυλά της έδειχνε ότι η Βέρα ήθελε πολύ να φύγει από την εκδήλωση.
Μπορούμε να πούμε μάλιστα ότι ανυπομονούσε. Φυσικά, το τέλος του Λεκτορίου ήταν προγραμματισμένο για αύριο, αλλά η Βέρα είχε αποφασίσει σταθερά ότι θα επιστρέψει στην πατρίδα της σήμερα. Δηλαδή, σήμερα θα μπήκε στο τρένο και αύριο το πρωί, μόλις άνοιγε τα μάτια του ο Βόλντι, θα ήταν ήδη μαζί, όπως αρμόζει σε δύο αγαπημένους συζύγους.
Αγαπημένους, σκυθρώπιασε η Βέρα και αυθόρμητα έτριψε το μέτωπό της. Στα 38 της χρόνια, η Βέρα είχε πετύχει πολλά. Ίσως μεγάλο μερίδιο ευθύνης για αυτό να είχαν οι γονείς της, που της έδωσαν την αρχή, αλλά και η ίδια είχε δουλέψει σκληρά και με δικές της δυνάμεις.
Ο πατέρας της Βέρας ήταν ιδιοκτήτης μεσιτικής εταιρείας, αλλά η μοναδική του κόρη δεν ξεκίνησε τη δουλειά της από θέση γραφείου, αλλά ως καθαρίστρια. Αν το έλεγες αυτό σε κάποιον, δύσκολα θα το πίστευαν, αλλά ο Παύλος Βαντίμοβιτς πίστευε ότι μόνο τα λεφτά που κερδίζονται με τον κόπο αξίζουν τόσο όσο κανένα άλλο. Γι’ αυτό και από τα 16 της, μόλις αυτό επέτρεπε ο νόμος, η Βέρα είχε προσληφθεί για μισή θέση.
Η δουλειά που της ανατίθεταν δεν ήταν δύσκολη, αλλά η κοπέλα δούλευε σαν να ήταν πλήρης υπάλληλος. Ερχόταν στο γραφείο στην ώρα της και έφευγε στην ώρα της. Κανένας δε θα ανεχόταν φιλικές σχέσεις.
Ο πατέρας της είχε δημιουργήσει και αναπτύξει την εταιρεία του μόνος του, χωρίς τη βοήθεια κανενός, ούτε συμβουλών ούτε χρημάτων, γι’ αυτό θεωρούσε ότι η κόρη του έπρεπε να μάθει να αγωνίζεται μόνη της, γιατί αυτό θα της ήταν χρήσιμο στη ζωή. “Η μαμά κι εγώ περάσαμε μαζί πολύ δύσκολες στιγμές, όταν όλα γύρω κατέρρεαν και κανείς δεν ήξερε τι θα γίνει αύριο. Θα ήθελα να ζήσεις ήσυχα και να ξέρεις ότι ό,τι κι αν σου φέρει η μοίρα, θα το αντιμετωπίσεις αξιοπρεπώς και θα τα καταφέρεις”.
“Είσαι έξυπνη”, έλεγε πάντα η μαμά. Η Βέρα ήταν πράγματι έξυπνη με τον παραδοσιακό τρόπο. Παρά τις δουλειές της, η κοπέλα ήταν καλή μαθήτρια, παρακολουθούσε μαθήματα με δασκάλους και όταν ήρθε η ώρα, μπήκε μόνη της στο πανεπιστήμιο.
Φυσικά, ο πατέρας της θα μπορούσε να της πληρώσει δώδεκα ανώτατα πτυχία, αλλά η Βέρα διάλεξε να σπουδάσει στο δημόσιο τμήμα. Αυτό ήταν για αυτήν ένα θέμα υπερηφάνειας, γιατί ήταν το πρώτο εμφανές μέτρο των δικών της επιτευγμάτων. Με ένα τόσο φορτωμένο πρόγραμμα, η προσωπική της ζωή πέρασε σε δεύτερη μοίρα για κάποιο διάστημα.
Δεν είχε καν φίλους, γιατί ήθελε να δουλεύει και να σπουδάζει και δεν υπήρχε χρόνος για τίποτα άλλο. Αλλά η Βέρα δεν απογοητευόταν. Η μαμά της της έλεγε πάντα ότι «είναι ακόμα νέα».
Σίγουρα θα συναντήσει έναν καλό άντρα και θα δημιουργήσουν την καλύτερη, την πιο δυνατή οικογένεια. Αλλά πρέπει να περιμένει και να μην πέφτει στην αγκαλιά του πρώτου τυχόντα. Από το δεύτερο έτος του πανεπιστημίου, η Βέρα πήρε μια θέση γραμματέα στην εταιρεία του πατέρα της.
Και πάλι επαναλαμβανόταν το ίδιο με την πρώτη της δουλειά. Δεν υπήρχαν ελαφρύνσεις για την κόρη του αφεντικού. Αντίθετα, όταν έκανε κάτι λάθος, στα καθημερινά μίτινγκ την επιπλήτταν πιο αυστηρά από όλους.
Στην αρχή η Βέρα σκέφτηκε να θυμώσει, αλλά μετά κατάλαβε ότι έτσι ο πατέρας της της έδειχνε με το παράδειγμα ότι έπρεπε να είναι η καλύτερη και να προσπαθήσει να γίνει αψεγάδιαστη με το χρόνο. Αυτή η εταιρεία σίγουρα θα της ανήκε, και έτσι η ευθύνη για την οικογενειακή επιχείρηση θα ήταν επίσης στους ώμους της. «Πολλά δικαιώματα σημαίνουν και πολλές ευθύνες», έλεγε ο σοφός Παύλος Βαντίμοβιτς.
«Θα είσαι υπεύθυνη όχι μόνο για τη νομική οντότητα, αλλά και για όλους εκείνους που ήρθαν να δουλέψουν για σένα και πίστεψαν σε σένα, και επίσης για τους πελάτες. Αν θέλεις να έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου, δούλεψε με πλήρη αφοσίωση, αυτό πάντα αποδίδει». Είναι περιττό να πούμε ότι μέχρι την αποφοίτησή της η Βέρα δεν ήταν απλά μια νέα απόφοιτος με κάποιο πτυχίο, αλλά μια πραγματική επαγγελματίας…