Γαμώνοντας στα 24 του χρόνια με την πρώην συμμαθήτριά του και πρώτη του αγάπη, ο Παύλος αμέσως έθεσε τη σύζυγό του μπροστά στο γεγονός: έπρεπε να του γεννήσει έναν γιο, και ακόμα καλύτερα δύο. Έναν χρόνο μετά τον γάμο, η Ολγα γεννήθηκε από τους Τσιζόβ, δύο χρόνια αργότερα η δεύτερη κόρη, η Σβετλάνα, και τρία χρόνια μετά γεννήθηκε η τρίτη κόρη, η Αλένα.
Χρόνια η σύζυγος γεννούσε μόνο κόρες, υποφέροντας από την οργή και την περιφρόνηση του συζύγου της! Αλλά όταν γεννήθηκε το αγόρι, το μυστικό αποκαλύφθηκε – και ο πολυπόθητος γιος έγινε η αρχή ενός πραγματικού εφιάλτη… — Τι είναι αυτό, — στεναχωριόταν ο Παύλος, κάθε φορά που μάθαινε ότι αντί για τον πολυαναμενόμενο γιο, θα είχε άλλη μία κόρη, — θέλω γιο!
— Γιατί το θέλεις αυτό; — γελούσε ο φίλος του Παύλου, και η αδερφή του τον κοίταζε απορημένη, κάνοντας την κίνηση του δακτύλου στον κρόταφο: δηλαδή, ο αδελφός της είχε χάσει το μυαλό του με αυτή τη δυνατή επιθυμία να είναι πατέρας αγοριού.
— Θέλω διάδοχο, — έλεγε ο Παύλος, και η αδερφή του γελούσε.
— Διάδοχο τί; Μίας τριάδας διαμερίσματος στην άκρη της πόλης και του παλιού σου αυτοκινήτου; Μην με κάνεις να γελάω, αδελφέ! Χαίρεται με το ότι έχεις μια τόσο κατανοητική σύζυγο, εγώ στη θέση της θα σε είχα διώξει ήδη.
Ο Παύλος αναστενάζοντας μαζεύοντας τα φρύδια του, μασούσε τα χείλη του και σκεφτόταν εκνευρισμένος ότι δεν είχε παντρευτεί τη σωστή γυναίκα.
Η Οξάνα πράγματι ήταν υπομονετική και ήρεμη. Άκουγε συνεχώς τη δυσαρέσκεια του συζύγου της για την εξωτερική της εμφάνιση, την ποιότητα του φαγητού και την καθαριότητα στο σπίτι.
Και πόσες παρατηρήσεις είχε ακούσει ότι δεν κατάφερε να μείνει έγκυος και να του γεννήσει γιο!
— Δεν φταίω εγώ, Πάσα, — έλεγε ήρεμα η Οξάνα, και με την ηρεμία και την αφοσίωσή της μόνο εκνεύριζε περισσότερο τον άντρα της, — δεν επιλέγω εγώ ποιος θα γεννηθεί. Αυτά είναι όλα γονίδια, και δεν μπορείς να τα αλλάξεις.
— Όλοι οι φίλοι μου έχουν γιους, — μουρμούριζε ο Παύλος, — οι γυναίκες τους κατάφεραν να γεννήσουν αγόρια στους άντρες τους. Τι δεν πάει στραβά μαζί σου;
— Εγώ είμαι καλά, — απαντούσε ψυχρά η Οξάνα, — πες ευχαριστώ που σου γέννησα τρεις υπέροχες και υγιείς κόρες.
— Ευχαριστώ! — αποκρίθηκε ο Παύλος, στρίβοντας το στόμα του, προσπαθώντας να προσβάλει τη γυναίκα του με την έκφραση του προσώπου του και τον τόνο της φωνής του. — Τώρα πρέπει να σκεφτούμε πώς θα εξασφαλίσουμε όλες αυτές τις κοπέλες για το μέλλον. Χρειάζονται φορέματα, καλλυντικά, τα γυναικεία σας αξεσουάρ. Ενώ με το αγόρι – του χρειάζονται ελάχιστα, αλλά θα έχει μεγαλύτερη χρησιμότητα.
Ποια χρησιμότητα είχε στο μυαλό του ο Τσιζόβ, η Οξάνα δεν διευκρίνισε. Κοίταξε τον άντρα της και αναστέναξε σιωπηλά.
Για εκείνη, το πιο σημαντικό ήταν ότι ο Παύλος παρέμενε δίπλα της, παρά το γεγονός ότι το πολυπόθητο αγόρι δεν μπορούσε να έρθει ποτέ στην οικογένεια τους. Η Οξάνα μετρούσε τις μέρες, πήγαινε σε μάντη και ανέλυε τους ωροσκόπους, αλλά όλα ήταν μάταια.